Een atelier heeft Hans niet meer: hij schildert bijna uitsluitend ter plekke – en plein air. Je hebt dan weinig tijd, elke verftoets moet raak zijn. Juist onder deze spanning kan een spannend schilderij ontstaan. Maar je moet wel heel goed kunnen tekenen, ruimte en vorm in een paar streken kunnen vastleggen
Zijn opleiding heeft hij in de jaren tachtig gehad aan de academie in Antwerpen, waar je als student nog, om het vak te leren, in het Museum de grote meesters moest kopiëren.
Toen hij was afgestudeerd, viel hij in een zwart gat: ‘ik kan nu goden en helden schilderen, maar dat is niet mijn wereld’, zo overdacht hij bij zichzelf. In zijn atelier zag hij op een ochtend, hoe het daglicht een scherpe streep wierp over de vloer. ‘Dat moet ik schilderen’, flitste het door zijn hoofd. Sindsdien haalt hij zijn inspiratie uit het pure om zich heen kijken. Hij werkt in de traditie van het aloude ‘impressionisme.’